Bu serginin hazırlıkları başlamadan önce bir rüya gördüm... İzbe bir yerde, kirli, sadece lekeleri olan boş duvarlar vardı. O duvarlara dokunuyor, dokundukça bir duyu, bir el hissi alıyordum. Bu eller, şiddete maruz kalıp öldürülen kadınların eliymiş, ağlayarak uyanıyorum… Bedenim, aklım, beynim, benliğim büyüdükçe ve yaş aldıkça sanatın hayatiliğini anlıyorum. İnandığım şeyler uğruna yara almaktan korkmadığım halde geçmiş eserlerime dönüp baktığımda olayları değerlendirme şeklime şaşırıyorum. Üretim sürecinde, kadın doğum uzmanı olmuşum, bazen psikolog, kimi zaman fotoğrafçı ya da polis, kiminin kurbanı, kiminin kahramanı ve çığlık… Bir ses, bir organ, bir beden, bir ruh. Bunları sanat olarak sunabilmek ise benim cesaretim. Her eserim önce duygusuyla bana gelir. Araştırmalarım ve şahit olduklarım bende derin izler bıraktı, çok etkiledi. Daha da önemlisi, dönemin, mekânın, öznenin değiştiğini ama konunun hep aynı kaldığını deneyimlememe sebep oldu.
Sen ki başkasını doğuruyorsun, kendini nasıl doğuramazsın! Kendin olarak oturmadığın o masayı dağıtmaktan korkma. Bir yerlerin kesilecekse, özgürlüğün uğruna savaş verdiğin sırada kendi kırdığın kadehin üzerinde dans ederken kesilsin. Anne olmaktan, olmamaktan ya da olamamaktan korkma. Aşık olmaktan, karşı çıkmaktan, farklı hissetmekten korkma, ancak bunlar seni yaratacak. Sınırın vicdan ve merhamet olduğunu unutma. “Annelerini”, ikiliğin tekilliğini hatırla.
